Hard werken!

Hai allemaal,
8 Weken geleden hebben we op verschillende plaatsen in het park zakjes gevuld met mineralen in de grond gestopt, om de mineralisatie in de bodem te bepalen. Ze liggen begraven in de hoeken van de 100x100 plots, op 20 cm diepte, gemarkeerd met een steen en een stuk hout. Daarnaast hebben we de GPS coördinaten van de plek genoteerd en liggen ze precies begraven in het midden van een vierkantje kortgeknipte vegetatie, die goed terug te vinden is. Kortom, we hadden alle voorzorgsmaatregelen genomen om na 8 weken de zakjes weer op te graven. Met dat idee gingen we vorige week dus ook het veld in, maar na wat bloed, zweet en tranen bleken we ons hierin toch vergist te hebben. Inderdaad, de gemarkeerde plekken waren goed terug te vinden, en soms, na twee keer graven verscheen er inderdaad een wit zakje met een mooi gekleurd klipje tussen de donkere aarde. Maar op sommige plekken was het zakje simpelweg verdwenen. We groeven ons suf en creëerden hele kraters, zonder enig succes. We vermoeden dat de zakjes verplaatst zijn door gravende dieren of dat de stenen verplaats zijn, zodat wij niet op exact dezelfde plaats op zoek zijn gegaan. Uiteindelijk halen we een slagingspercentage van meer dan 50%, waar we het maar mee moeten doen. Het creëren van kraters wisselen we af met het poep tellen en dankzij het warme zonnetje komen we eind van de dag vaak nat van het zweet en stinkend van de mest het veld uit. We hebben onszelf al tot ‘bush babes’ gedoopt en kunnen er meestal om lachen, het is toch allemaal een hele belevenis! En het harde werken wordt ook vaak beloond, weliswaar door onszelf, met een plons in de dam of een bezoekje aan De Spar om ze te helpen met het opmaken van hun ijsvoorraad.
Na ruim twee maanden in de bush weten we ondertussen dat er altijd iets onverwachts kan gebeuren en zo gaat het ook met onze strakke planning voor de laatste weten. Tijdens een van onze bezoekjes aan het kantoor krijgen we het fantastische nieuws van Jonathan dat het Afrikaanse lab dat onze analyses zal uitvoeren heeft laten weten dat we meer mest nodig hebben. We hebben weken geleden al van zebras en gnoes mest verzameld op de plekken waar we in geïnteresseerd zijn, en moeten dit nu dus nog een keer doen, wat ons een paar dagen extra werk oplevert. Ook worden we regelmatig vertraagt in ons werk. Op één van de dagen in het veld moeten we op een lijn van 1 km lang mest verzamelen. Aangezien het gras bijna twee meter hoog is besluiten we dat één van ons loopt en de ander ernaast blijft rijden in de auto. Als we nog geen 300m ver zijn is het opeens een grote ‘boem’ en zit ik met één van de wielen vast in een hol. Dit is waarschijnlijk al de twintigste keer en de handelingen daarna zijn bijna automatisme: wielen vast zetten, 4x4 aan, pook in H4 en gaan met die banaan. Helaas leverden deze handelingen niets op. Zowel vooruit als achteruit zit er geen beweging in de auto en horen we alleen maar spinnende wielen en ruiken brandend rubber. Niet goed dus. We proberen van alles: zand onder de wielen scheppen, de wielen toch weer uitgraven, wielen ophogen met stenen, een hefboom met een boom, Irene op de moterkap om het wiel lager te krijgen, ik op de moterkap, etc. Na ruimen een uur proberen, mopperen en zweten kijken we nog eens goed naar de hele situatie en zien we opeens dat de as tussen de wielen en nog wat uitstekende onderdelen onder de auto vast zitten op een zandheuvel, waardoor de wielen totaal geen grip meer hebben. Door alle kuilen en het hoge gras rondom de auto hadden we dit nog niet opgemerkt. Dus nieuw plan: de auto vanaf de onderkant uitgraven. Na tien minuten lijkt dit onbegonnen werk en overwegen we voor het eerst om met de staart tussen onze benen het kantoor te bellen om ons te komen helpen. Dan horen we opeens een auto in de verte aan komen rijden, maar vanaf de weg zijn we bijna niet te zien vanwege het hoge gras. Ik besluit de sound horn, die we hebben om leeuwen of olifanten af te remmen, te gebruiken. En het werkt.. De auto stopt en blijkt vol te zitten met 6 jonge gasten. Binnen een paar minuten staan ze bij ons en binnen nog minder tijd hebben ze de auto opgelift terwijl we gas geven en zijn we uit het hol verlost. Ook weer meegemaakt! Als we na een ochtend poep tellen en graven één van de plots afrijden, horen we op de radio dat er een luipaard is gespot aan de andere kant van de berg waar wij ons op dat moment bevinden. Dit is de vertraging wel waard, aangezien we nog steeds geen luipaard gezien hebben. We sjezen die kant op en horen onderwel al dat hij niet meer zichtbaar is, maar waarschijnlijk verderop in het veld wel weer zal opduiken. Wanneer we op de beruchte plek aankomen zijn er twee andere jeeps ook aan het zoeken , die het vrij snel opgeven. Wij rijden echter nog twee extra keer heen en weer. Ondanks wat ‘oh stop de auto eens, ik zie wat.. oh nee, het is een steen’ en ander gemopper zien we helaas geen luipaard. Het zal nog een heel karwei worden om er voor ons vertrek eentje te vinden. Maar de aanhouder wint. Ook helpen we Kobus een ochtend uit de brand om personeel rond te brengen naar hun werkplek in het park, helpen we Gerardt met het opzetten van tenten voor de vrijwilligers en markeren we plots voor de maai machine wat op zijn beurt weer vertraagt werd door spelende olifanten op het plot. En geen gemopper en geen geklaag, want we vinden het allemaal prachtig. Dan maar wat langer doorwerken.
De hete dagen worden eind van de dag vaak afgesloten met hevige stormen en onweersbuien. Ik ben op de hoogte van de stormen die Nederland de afgelopen dagen hebben geteisterd, maar ik denk dat Afrika er nog een tandje bovenop kan doen. Maar misschien komt dat alleen maar door het rieten dak boven ons hoofd. Wel las ik onlangs het gebied waar wij zitten de hoogste bliksem frequentie ter wereld heeft, dus dat is niet niets. Tijdens deze nachten slaap ik slecht en dat wordt vrijdagnacht nog even versterkt. Net als het onweer weg lijkt te waaien en ik bijna in slaap val, begint er vlak naast het huis een mannetjes leeuw te brullen naar z’n vriendje ergens in de vallei. Als je bedenkt dat het gebrul van een leeuw 8 km ver kan dragen kan je je voorstellen hoe hard het klonk en hoe wakker ik weer was. Door de gordijnen naar buiten piegend zien we eigenlijk niemand, maar ik heb voor de zekerheid toch maar even gecheckt of de schuifdeur goed dicht zat. De volgende ochtend op weg naar kantoor kwamen we de twee boosdoeners al vrij snel tegen. Twee grote mannetjes leeuwen liepen ons tegemoet en wij namen meteen maar even van de gelegenheid gebruik om onze mooiste leeuwenfoto’s tot nu toe te maken. De lelijkste van de twee, tot Scar gedoopt, hield ons nauwlettend in de gaten en valt naar ons uit als we naar zijn mening met de auto iets te dicht bij komen. Prachtig die beesten, maar op een bepaalde manier angstaanjagend als je beseft tot wat ze in staat zijn.
Op zaterdagochtend krijgen we eindelijk de kans om eindelijk eens goed onze benen te strekken. Ondanks dat we veel in het veld lopen proberen we nooit verder dan 50m van de auto weg te gaan i.v.m. de veiligheid, dus echt lekker wandelen maken we niet mee. De wekker gaat om vier uur en twee uur later staan we met Gerardt, de twee nieuwe vrijwilligers, Kobus en niet te vergeten zijn geweer, op een plek ergens in het midden van het park. We zullen een bush walk maken van ongeveer drie uur en er zijn drie gouden regels: (1) niet praten tijdens het wandelen, (2) als er wat gebeurt nooit wegrennen, stick with the gun, en (3) alle orders opvolgen, ook als dat is om in een boom te klimmen of in een hol te kruipen. Met dit in ons achterhoofd vertrekken we bergopwaarts en het is echt heerlijk om weg van de auto te zijn en volkomen vrij te zijn. We merken al snel hoe getraind Kobus en Gerardt zijn, die al jaren samen met toeristen in het Kruger Park wandelingen maken, doordat ze alles toch net iets eerder zien, horen of ruiken dan wij. Het is voor Kobus, die voorop loopt, een aardige inspanning om alles in de gaten te houden. En dan bedoel ik ook echt alles: de wind, geluiden, vogels in de lucht, sporen in de grond, mest, bewegende bosjes, enz. We komen vooral veel klein spul tegen: bijzondere kikkers, schildpadden, rupsen en vogels. Later zien we ook wat impala, gnoes en wrattenzwijnen. De big five blijft echter uit, maar dan ben ik niet heel droevig om. Voor een eerste bushwalk was het fantastisch zo!
En met al deze verhalen is het denk ik niet moeilijk voor te stellen dat we ons aardig thuis voelen in het verre Afrika. Alles is ondertussen zo vertrouwd, we weten niet meer beter. Daarom zal het afscheid in minder dan twee weken ook niet makkelijk zijn. Desalniettemin kijk ik er ook naar uit om naar huis te gaan en vrienden en familie weer te zien! Dat is, ondanks al het moois hier, het grote gemis. Om te laten merken hoe fantastisch we het hebben gehad is het plan ontstaan om nog een afscheidsfeestje te gegeven. De datum is ondertussen geprikt en de uitnodigingen zijn de deur uit. Het wordt wel een ‘bring-in braai’ zodat we niet compleet leeg lopen op dit feestje. Het wordt een feestje met een Nederlands tintje, dus dat wordt vlaggetjes kleuren en Nederlandse hapjes verzinnen. De dresscode is dan ook ‘met een oranje accent’. Het woord ‘afscheid’ nemen we de komende dagen dus even niet meer in onze mond: we gaan ons werk afmaken, een knalfeest voorbereiden, nog wat dingen in de omgeving bezoeken, maar vooral nog even GENIETEN!
Liefs Anouk
Oja, en ik ben jarig vandaag! Tot nu toe is het al een verjaardag om nooit te vergeten, maar dat horen jullie in het volgende verhaal! In ieder geval alvast bedankt voor alle lieve reacties!