Race tegen de klok

Vorige week vrijdag werd ik weer een jaartje ouder en om dat toch een beetje te vieren nemen we lekker een dagje vrij om leuke dingen te doen. De dag begon al vroeg, want om zeven uur werden we verwacht bij de Nederlandse Carla in Wildlife Park ‘Equus’. Carla organiseert in het park paardrijdtochten tussen de wilde dieren (geen big five park) en wij zullen die ochtend met z’n drieën een tocht maken. Als we aankomen zijn alle paarden net terug uit het park, want ze lopen buiten de tochten om gewoon vrij rond en komen ’s ochtends terug naar ‘stal’ om te eten en te slapen. Aangezien we niet echt paardrijdkleding bij ons hebben zien we er erg charmant uit in onze joggingbroeken opgepimpt met cap en chaps! Ik kreeg de leider van de kudde toegewezen, Duma, een grote, rustige ruin. En dan begint het grote avontuur: Irene heeft niet veel ervaring , mijn laatste paardrijdtochtje is ook al wat jaren terug, en de laatste keer dat we op een dier zaten was dat een olifant, dus we moeten even wennen. Het park is echter prachtig en het is bijzonder hoe anders de dieren op je reageren als je op een dier zit i.p.v. in de auto. Ik geniet onderweg met volle teugen: kijk me nou eens zitten op m’n verjaardag in midden januari, op een paard te midden van de groene valleien, en het is ook nog eens lekker warm! Heel bijzonder! Tijdens de break halverwege leren we Carla een beetje kennen. Een bijzonder vrouw, die na een gevecht tegen kanker en een bijna dood ervaring in Enschede met de vuurwerkramp, de eindjes bij elkaar probeert te knopen in Zuid Afrika, maar volkomen gelukkig is. Een gevoel dat we ondertussen erg goed begrijpen en zelfs delen. We hebben absoluut geen haast en rijden dus ‘een valeitje om’ terug naar stal. Ondanks dat het weer heerlijk vertrouwd is om op een paard te zitten en we zelfs de stukken galop overleven, kunnen we na drie uur niet meer zitten en is het mooi geweest. We kletsen nog een tijdje na op de veranda van Carla haar huis en rijden dan terug naar Vaalwater om lekker te lunchen. In de stromende regen rijden we even later terug naar huis, zo snel kan het weer veranderen dus, maar genieten thuis van de heerlijke chocoladetaart die Irene voor me gebakken heeft. ’s Avonds gaat de braai aan en eten we gezellig een hapje met Kobus en Cornel. Een verjaardag om nooit te vergeten!
Zaterdagochtend gaat de wekker vroeg want er staat weer een bushwalk op de planning. Helaas is onze accu leeg, omdat we gister in die vreselijke regenbui helemaal vergeten zijn om de lichten uit te zetten, lekker dom! We rijden dus met Kobus mee, pikken de andere vrijwilligers en Gerrardt op en genieten vervolgens van een prachtige drie uur durende walk. Het doel van de dag is neushoorns spotten, maar ondanks dat hun sporen overal zichtbaar zijn, komen we er geen tegen. Wel zien we twee keer een bruine hyena, een bijzondere diersoort, die we nog niet eerder in het park hadden gezien. Later blijkt ook uit alle reacties van de rangers dat het erg bijzonder is om ze al lopend, overdag te zien. Zoals Kobus al zei, een verlaat, maar mooi verjaardagscadeautje! Terug bij het huis proberen we de auto aan de praat te krijgen, maar zelfs met hulp van de startkabels, nieuwe accu vloeistof en vier mannen, krijgen we de auto niet aan de praat. De werkplaats is al gesloten en we zullen dus tot maandag moeten wachten. Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar we voelden ons behoorlijk rot hierdoor. Want ondanks de prachtige omgeving kan je zonder auto in dit park gewoon niets. We hadden een heel weekend werk voor de boeg, moesten boodschappen doen en zouden zondag gaan braaien bij één van de lodges. Dit konden we dus allemaal op ons buik schrijven. Gelukkig kwam buurman William met het idee om toch nog even een andere startkabel te proberen, en dat hielp! De lampjes gingen weer branden en voor we het wisten bromde de motor weer vrolijk!
Onze afspraak zondagmiddag kan dus gewoon doorgaan! Halverwege de middag rijden we naar Lodge 5. Dit is een privé lodge, bezit door de stinkend rijke, maar zeer vriendelijke Francois Spruit, die we eerder op één van de feestjes ontmoet hebben. Later ontmoetten we ook de managers van deze lodge een paar keer: Jonathan en zijn vrouw Karin, die ook in Leeuwarden Diermanagement heeft gestudeerd! Vanuit de lodge kan je een wandeling maken naar de bushman’s paintings, rotstekeningen van de bosbewoners die honderden jaren terug in het gebied leefden, die we erg graag willen zien. Jonathan zal ons dus mee nemen om ze te laten zien en daarna zijn we uitgenodigd om te blijven voor het eten. Een kleine bushwalk van zo’n 400 meter al klimmend en klauterend brengt ons naar de paintings. De meeste tekeningen zijn al flink verslechterd door het weer, maar de 2000 jaar oude handjes zijn nog goed zichtbaar. Het uitzicht is ook prachtig, maar de geur van bavianen en stekelvarken poep maakt het toch minder aantrekkelijk! We lopen terug naar de lodge en genieten aan de rand van het zwembad van het uitzicht, wat biertjes en elkaar gezelschap. Het is een erg leuk stel en we hebben een erg gezellige avond, inclusief het verbreken van het huidige ‘Welgevonden Jenga record’.
De dagen erna besteden we aan onze laatste samples mest verzamelen. Maandag slaat het noodlot helaas toch weer toe. Als we vanuit het zuiden buitenom terug rijden naar Main Gate begint de auto wel heel erg te ratelen en voor ik het weet kan ik nog net de berm in sturen maar is het over en uit met ons bakkie. Na het gedoe zaterdag met de accu lijkt het nu echt einde verhaal te zijn. We bellen het kantoor, die na een half uur iemand van de werkplaats sturen. De drijfas blijkt doormidden gebroken te zijn en we worden weggesleept terug naar het park. Die middag kunnen ze niets meer doen, en ze verwachten dat de juiste onderdelen pas vrijdag in het park aan zullen komen. Normaal gesproken zou het niet zo erg zijn om drie of vier dagen niets te kunnen doen, maar aangezien we nog maar 1,5 week hebben met elke dag een strakke planning worden we hier niet echt blij van. We rijden terug naar huis met Kobus en beloven morgen terug te komen om eventueel een reserve auto te regelen bij André. De volgende dag hangen we de hele dag op kantoor, aangezien ze toch een poging willen doen om het bakkie te maken met de onderdelen die ze hebben. En met resultaat: ze weten de auto met noodreparaties te repareren, zodat we tot eind volgende week uit kunnen zingen. Ze gebruiken andere onderdelen van de auto om alles te repareren, met als gevolg dat we de 4x4 niet meer kunnen gebruiken, maar we kunnen in ieder geval weer rijden! Het hele grapje koste ons bijna twee dagen en de dag erna vliegen we dus weer het veld in om onze laatste samples te verzamelen. Helaas probeert er iemand heel hard om ons hier te houden, want op woensdag valt de stroom uit. Dit is op zich niet bijzonders, want het gebeurt bijna dagelijks na flinke onweersbuien, maar wanneer de lichten weer aan springen, werken de stopcontacten niet. Dit bekent niet koken, geen koelkast, maar veel erger: geen oven. Voordat we weggaan moeten echt alle gras en mest samples goed gedroogd zijn om schimmelvorming te voorkomen. We moeten nog aardig wat samples drogen, en hebben dus een strakke planning. En een oven die niet meer werkt pas niet echt binnen deze planning. Op vrijdagochtend werkt alles weer zoals het moet, ook dit grapje heeft ons aardig wat tijd gekost en het zal dus een race tegen de klok worden om alles op tijd af te krijgen. Ook Jonathan en André maken het ons lastig, nu we ze zo hard nodig hebben om de laatste dingen door te nemen. André vertrekt dit weekend met zijn hoog zwangere vrouw naar Pretoria tot haar bevalling en Jonathan is momenteel herstellende van een schouderoperatie na een fietsongeval. De stress levels zijn dus hoog, maar ach dat houdt ons alert! Gelukkig hebben we zaterdag wat ontspanning op het programma staan: ons afscheidsfeestje met een oranje tintje!We hebben vandaag in Vaalwater een knaloranje KNVB T-shirt gescoord voor een prikkie en zijn er dus helemaal klaar voor! Volgende keer de foto’s als bewijs en een laatste verhaaltje vanuit Zuid Afrika!
Liefs Anouk