Here comes goodbye: Afscheid met een lach en een
Door: Anouk
Blijf op de hoogte en volg Anouk
26 Januari 2012 | Zuid-Afrika, Vaalwater
Zaterdagmiddag rond vier uur druppelen de eerste gasten binnen voor onze ‘Dutch farewell party’. Zoals gevraagd had iedereen wel iets oranje of rood/wit/blauws aan! Helaas kon niet iedereen komen, maar de belangrijkste mensen zijn er. En het is gezellig. Iedereen geniet van het lekkere weer, de zelfgemaakte boterkoek en de kilo’s watermeloen. Als verrassing komt CEO Shaun nog even langs, die onverwacht eerder is terug gekomen van vakantie. We praten over onze hoogtepunten, het winterse weer in NL waar we flink aan zullen moeten wennen, en onze toekomstplannen. Om één uur vertrekt de laatste gast en duiken wij weer één van de tenten in bij de vrijwilligers. Een heerlijke avond waar weer eens bleek hoeveel fijne mensen we ontmoet hebben.
Na het weekend moet er echt nog even een paar dagen hard gewerkt worden en dat zorg gelukkig voor de welkome afleiding. We hebben oa nog twee ochtenden veldwerk gepland staat, wat een hele uitdaging is. We moeten namelijk het veld in, in het zuiden, omringd door twee meter hoog gras, en vol met aardvark holen. Normaal komen we hier met de 4x4 makkelijk doorheen crossen, maar sinds de noodreparaties aan ons bakkie van vorige week, werkt de 4x4 niet meer en kunnen we de holen niet uitkomen mochten we hier in vast komen te zitten. Omdat het niet te doen is om het hoge gras te doorkruizen zonder bakkie, is er maar één oplossing: Irene loopt voorop om holen te spotten en ik rijd daar achteraan met het bakkie totdat we de open plekken in het midden hebben bereikt waar we ons werk moeten doen. Gelukkig gaat dit goed en ontwijken we de holen keurig, maar het zorgde weer voor de nodige stress momenten zo tijdens de laatste dagen! Ook de oven blijft een stress factor, aangezien de stroom regelmatig uit blijft vallen. Dinsdag krijgen we echter de kans om dit alles even te vergeten en nog even te genieten van al het moois dat het park biedt. We worden namelijk opnieuw uitgenodigd voor een Braai bij Jonathan en Karin en mogen deze keer in één van de gastenkamers in de luxe lodge blijven slapen! Wanneer ze ’s avonds de deur achter ons dicht getrokken hebben, hebben we de lodge voor ons alleen. We lopen met open mond door de prachtige lodge, inclusief apart eetkamer, bar, pooltafel, bibliotheek gedeelte, gouden ovenknopjes en lichtknopjes met ‘goodnight’ erop. Onze slaapkamer is lux, het uitzicht prachtig, en de badkamer is meer dan compleet inclusief buitendouche. Voor één keer vinden we gewoon dat we deze luxe even verdiend hebben na al het harde werk en we genieten er dus ook goed van! De rest van de week is het lijstjes afwerken en hard werken om alles op tijd klaar te krijgen. Jonathan is gelukkig terug vanuit het ziekenhuis, zodat we met hem nog wat afsluitende dingen kunnen bespreken. Het naderende afscheid kruipt echter als een rode draad door de dagen heen en het is moeilijk om er niet aan te denken. In etappes nemen we al afscheid van mensen die we vandaag niet meer zullen zien, en telkens is het toch even slikken.
Het is moeilijk voor me om te beschrijven hoe deze drie maanden hier geweest zijn. Het voelde op een bepaalde manier als thuiskomen, ondanks dat ik zover van huis was. Alles waar ik jaren hard voor gestudeerd heb, over gelezen heb en waar ik voor sta en wat simpelweg in mij zit, heeft hier in Afrika een gezicht gekregen. Om daarnaast met mensen te mogen werken die diezelfde passie delen, ongelofelijk veel kennis hebben en keihard werken om dingen hier te verwezenlijken was een hele eer. Met name de laatste 1,5 maand is Welgevonden echt als een thuis gaan voelen: we kende de wegen in het park op ons duimpje, waren gewend aan het harde werken in het veld, stonden dagelijks op om half zes zonder enkele moeite, er verscheen een bruin kleurtje op het lichaam, kletsen onderweg vrolijk met de rangers die we tegen kwamen, herkende de dieren, kwamen altijd bekenden tegen in de supermarkt, werden uitgenodigd voor etentjes en feestjes, etc. Maar al dit moois is altijd gepaard gegaan met één groot gemis, want daar ben je mens voor, en dat blijft natuurlijk het thuisfront.. Familie, vrienden en natuurlijk de beestenbende.. Ondanks dat ik me geen moment eenzaam heb gevoeld hier, was dat toch altijd het grote gemis.
Het is lastig om één hoogtepunt uit te kiezen. Het olifant rijden staat voor mij hoog op het lijstje, omdat ik me nog nooit zo verbonden heb gevoeld met een wild dier en de natuur als toen ik op Anna de olifant zat. Maar ook de rhino translocation, de bushwalks, olifanten bull Samson, het dagje op stap met Jonathan, het nieuwjaarsfeest, de cheetah in de tuin, het schieten van de gnoe en de eerste leeuwen in het wild, zijn stuk voor stuk hoogtepunten en herinneringen die ik voor de rest van m’n leven met me mee zal dragen.
Ik wil bij deze iedereen ontzettend bedanken voor jullie steun, reacties, mailtjes, smsjes, kaartjes en lieve woorden. Ik weet dat veel mensen m’n weblog gevolgd hebben en meegeleefd hebben en dat waardeer in ontzettend. Veel van jullie zie ik gelukkig al snel en ik hoop dat ik mijn enthousiasme aan de hand van de foto’s en verhalen op jullie over kan dragen!
Op dit moment zitten we te wachten op kantoor totdat de taxi ons op komt halen. We hebben net uitgerekend dat we 9245 km hebben gereden in drie maanden.. De thuistocht kan er dus ook nog wel bij! Na een tocht in de taxi van 3,5 uur naar Joburg, twee vluchten inclusief tussenstop in Cairo, zullen we morgen om 14h weer op Nederlandse bodem staan. Het afscheid straks zal moeilijk zijn, dat waarschijnlijk iets beter te begrijpen is na alle mooie woorden hierboven :). Toch zal het voor mij misschien iets makkelijker zijn dan voor Irene, aangezien ik weet dat er na de zomer een nieuwe reis naar Zuid Afrika op de planning staan. Samen met pap en mam (Caro, misschien kan ik je met de foto’s nog overhalen?!), zal ik terugkeren naar Zuid Afrika om oa een bezoekje te brengen aan Welgevonden! En hopelijk zullen zij net zo verliefd zullen worden op dit land als ik ben. Zuid Afrika, baie baie dankie, voor het delen van al je schoonheid en het openen van je deuren richting natuur en wildlife. Ik ga je ongelovelijk missen!
Liefs en tot snel! Anouk
Na het weekend moet er echt nog even een paar dagen hard gewerkt worden en dat zorg gelukkig voor de welkome afleiding. We hebben oa nog twee ochtenden veldwerk gepland staat, wat een hele uitdaging is. We moeten namelijk het veld in, in het zuiden, omringd door twee meter hoog gras, en vol met aardvark holen. Normaal komen we hier met de 4x4 makkelijk doorheen crossen, maar sinds de noodreparaties aan ons bakkie van vorige week, werkt de 4x4 niet meer en kunnen we de holen niet uitkomen mochten we hier in vast komen te zitten. Omdat het niet te doen is om het hoge gras te doorkruizen zonder bakkie, is er maar één oplossing: Irene loopt voorop om holen te spotten en ik rijd daar achteraan met het bakkie totdat we de open plekken in het midden hebben bereikt waar we ons werk moeten doen. Gelukkig gaat dit goed en ontwijken we de holen keurig, maar het zorgde weer voor de nodige stress momenten zo tijdens de laatste dagen! Ook de oven blijft een stress factor, aangezien de stroom regelmatig uit blijft vallen. Dinsdag krijgen we echter de kans om dit alles even te vergeten en nog even te genieten van al het moois dat het park biedt. We worden namelijk opnieuw uitgenodigd voor een Braai bij Jonathan en Karin en mogen deze keer in één van de gastenkamers in de luxe lodge blijven slapen! Wanneer ze ’s avonds de deur achter ons dicht getrokken hebben, hebben we de lodge voor ons alleen. We lopen met open mond door de prachtige lodge, inclusief apart eetkamer, bar, pooltafel, bibliotheek gedeelte, gouden ovenknopjes en lichtknopjes met ‘goodnight’ erop. Onze slaapkamer is lux, het uitzicht prachtig, en de badkamer is meer dan compleet inclusief buitendouche. Voor één keer vinden we gewoon dat we deze luxe even verdiend hebben na al het harde werk en we genieten er dus ook goed van! De rest van de week is het lijstjes afwerken en hard werken om alles op tijd klaar te krijgen. Jonathan is gelukkig terug vanuit het ziekenhuis, zodat we met hem nog wat afsluitende dingen kunnen bespreken. Het naderende afscheid kruipt echter als een rode draad door de dagen heen en het is moeilijk om er niet aan te denken. In etappes nemen we al afscheid van mensen die we vandaag niet meer zullen zien, en telkens is het toch even slikken.
Het is moeilijk voor me om te beschrijven hoe deze drie maanden hier geweest zijn. Het voelde op een bepaalde manier als thuiskomen, ondanks dat ik zover van huis was. Alles waar ik jaren hard voor gestudeerd heb, over gelezen heb en waar ik voor sta en wat simpelweg in mij zit, heeft hier in Afrika een gezicht gekregen. Om daarnaast met mensen te mogen werken die diezelfde passie delen, ongelofelijk veel kennis hebben en keihard werken om dingen hier te verwezenlijken was een hele eer. Met name de laatste 1,5 maand is Welgevonden echt als een thuis gaan voelen: we kende de wegen in het park op ons duimpje, waren gewend aan het harde werken in het veld, stonden dagelijks op om half zes zonder enkele moeite, er verscheen een bruin kleurtje op het lichaam, kletsen onderweg vrolijk met de rangers die we tegen kwamen, herkende de dieren, kwamen altijd bekenden tegen in de supermarkt, werden uitgenodigd voor etentjes en feestjes, etc. Maar al dit moois is altijd gepaard gegaan met één groot gemis, want daar ben je mens voor, en dat blijft natuurlijk het thuisfront.. Familie, vrienden en natuurlijk de beestenbende.. Ondanks dat ik me geen moment eenzaam heb gevoeld hier, was dat toch altijd het grote gemis.
Het is lastig om één hoogtepunt uit te kiezen. Het olifant rijden staat voor mij hoog op het lijstje, omdat ik me nog nooit zo verbonden heb gevoeld met een wild dier en de natuur als toen ik op Anna de olifant zat. Maar ook de rhino translocation, de bushwalks, olifanten bull Samson, het dagje op stap met Jonathan, het nieuwjaarsfeest, de cheetah in de tuin, het schieten van de gnoe en de eerste leeuwen in het wild, zijn stuk voor stuk hoogtepunten en herinneringen die ik voor de rest van m’n leven met me mee zal dragen.
Ik wil bij deze iedereen ontzettend bedanken voor jullie steun, reacties, mailtjes, smsjes, kaartjes en lieve woorden. Ik weet dat veel mensen m’n weblog gevolgd hebben en meegeleefd hebben en dat waardeer in ontzettend. Veel van jullie zie ik gelukkig al snel en ik hoop dat ik mijn enthousiasme aan de hand van de foto’s en verhalen op jullie over kan dragen!
Op dit moment zitten we te wachten op kantoor totdat de taxi ons op komt halen. We hebben net uitgerekend dat we 9245 km hebben gereden in drie maanden.. De thuistocht kan er dus ook nog wel bij! Na een tocht in de taxi van 3,5 uur naar Joburg, twee vluchten inclusief tussenstop in Cairo, zullen we morgen om 14h weer op Nederlandse bodem staan. Het afscheid straks zal moeilijk zijn, dat waarschijnlijk iets beter te begrijpen is na alle mooie woorden hierboven :). Toch zal het voor mij misschien iets makkelijker zijn dan voor Irene, aangezien ik weet dat er na de zomer een nieuwe reis naar Zuid Afrika op de planning staan. Samen met pap en mam (Caro, misschien kan ik je met de foto’s nog overhalen?!), zal ik terugkeren naar Zuid Afrika om oa een bezoekje te brengen aan Welgevonden! En hopelijk zullen zij net zo verliefd zullen worden op dit land als ik ben. Zuid Afrika, baie baie dankie, voor het delen van al je schoonheid en het openen van je deuren richting natuur en wildlife. Ik ga je ongelovelijk missen!
Liefs en tot snel! Anouk
-
26 Januari 2012 - 10:54
Mia:
Bedankt voor je mooie verhalen en foto's goede reis naar huis en welkom thuis -
26 Januari 2012 - 10:58
Caro:
Als je het niet probeert weet je het niet! Ik kijk uit naar morgen, goeie reis, even doorbijten!! Liefs! xxx -
26 Januari 2012 - 11:00
Patricia:
Tja, wat moet je hier nu op zeggen...
Geniet van alle mooie herinneringen die je hier hebt gemaakt! -
26 Januari 2012 - 13:21
Bert & Lyda:
Bedankt voor al je mooie verhalen, Anouk; we hebben er echt van genoten en hopen binnenkort je bruine kleurtje te kunnen bewonderen. Goede reis gewenst en alvast welkom thuis! -
26 Januari 2012 - 15:39
Marco En Jet:
Zoals vaak wordt gezegd met een afscheid:
alleen de herinnering blijft,....
gelukkig heb je foto's nog,...
en aan al het mooie komt een keer een eind.....
Dit geldt zeer zeker voor jou,...en al heb je t geluk dat je na de zomer nog weer terug keert voor een vakantie, maar..... wie weet wat er nog op je pad komt...
voor nu dan een troost
wat je gezien en meegemaakt hebt, neemt niemand je meer af....toch ?
Bedankt Anouk voor je mooie verhalen en foto's !! -
26 Januari 2012 - 16:16
Manon:
Wat heb je dat mooi opgeschreven!! Een hele goede reis en tot zaterdag! -
26 Januari 2012 - 16:17
Manon:
Wat heb je dat mooi opgeschreven!! Een hele goede reis en tot zaterdag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
