Half way gone
Door: Anouk
Blijf op de hoogte en volg Anouk
15 December 2011 | Zuid-Afrika, Vaalwater
Lieve allemaal!
Bedankt weer voor alle leuke reacties weer en het vertrouwen in mijn mogelijke carrière als schrijfster. Hierbij weer een nieuwe update van wat we de afgelopen week hebben uitgespookt.
Vorige week sloten we onderdeel ‘mest verzamelen’ af en begonnen we aan een volgend onderdeel waar ook een luchtje aan zit: poep tellen! Om inzicht te krijgen welke diersoorten en hoeveel van elke soort in bepaalde gebieden grazen, tellen we binnen plots van 100 x 100 m alle aanwezige poep en halen deze ook van de plots af. Na een aantal dagen komen we op dezelfde plots terug en tellen we opnieuw, om zo een ruwe indicatie te krijgen van wie er op de plots rond huist. Op woensdagochtend schuif ik de gordijnen open en zie ik dat waarschijnlijk Samson ons weer een bezoekje heeft gebracht; twee grote, nog na smeulende olifanten drollen liggen in de tuin, maar van Samson is geen spoor meer te bekennen. We rijden die ochtend naar het zuiden voor een ‘poep-tel-en-verzameldag’. Sinds dat deze plots zijn afgebrand is het aantal dieren hier toegenomen. De grote open vlakt die is ontstaan door de brand zorgt voor veiligheid en daarnaast groeit het gras na de brand extra snel waardoor veel dieren hier komen grazen. Wanneer we de plots op rijden worden we onderdeel van het schouwspel om ons heen: kraanvogels rennen bavianen achterna omdat ze hun eieren probeerden te pikken, een neushoorn familie geniet met hun brede lippen van het verse gras, een optocht gnoes trekt voorbij, hartebeesten beschermen hun jongen tegen nieuwsgierige zebra’s, etc. Deze dag in het zuiden is onze tweede dag poep tellen en verzamelen en de spierpijn van de dag ervoor is nog steeds voelbaar. Per dag doen we 3 plots van 100 x 100 m en als je nagaat dat op bijna iedere vierkante meter meerdere dieren (en diersoorten) poepen en gemiddeld 50 keutels per dier produceren, kan je je voorstellen dat je op een gegeven moment geen kniebuigingen meer kunt maken om alle mest in de emmertjes te verzamelen. Combineer dat met een open vlakte, een lekker warm zonnetje, een hoogte van 1600 m en zo´n 40 graden en je hebt onze typische werkdag! Aan het eind van de dag zien we er dan ook uit alsof we door een schoorsteen gekropen zijn: pikzwart, benen onder de splinters, kapsels op standje windhoos en een kudde vliegen achter ons aan omdat we zo lekker naar mest ruiken. Lange leve de bush! Gelukkig kunnen we er om lachen en rijden als beloning naar de Spar in Vaalwater om onszelf te trakeren op een lekker, maar vooral koud ijsje.
Ondanks dat we ons niet snel laten kennen en best houden van een beetje hard werken, kunnen we na deze twee dagen niet meer lopen van de spierpijn en besluiten we vrijdag vrij te nemen. Die ene dag worden er twee. We zijn namelijk afhankelijk van het maaiteam dat de plots maait, zodat wij de mest makkelijk kunnen verzamelen. Helaas ging de maaimachine op dag twee kapot, wat dan vervolgens vier dagen duurt voordat het überhaupt is doorgekomen bij het management team, laat staan wanneer hij gemaakt is. Maar goed, dat schijnt de Afrikaanse communicatie te zijn, iets waar we nog niet aan hebben kunnen wennen! Tijdens onze twee dagen rust, zit het weer niet mee. Het is grauw, grijs, het regent onophoudend en ik haal voor het eerst m´n sjaal maar eens te voorschijn. Op zaterdag doen we onze wekelijkse boodschappen in de Spar. We kunnen ondertussen feilloos alles vinden, hebben onze favoriete caissière en zijn al vriendjes met de managers. Op de terugweg , als we via East Gate het park in rijden richting huis, zien we plotseling een kudde gnoes en zebras voorbij stuiven. Vanuit het niets duikt één van de drie cheetahs op die we de laatste paar weken wel vaker zien op onze weg naar huis. Ondanks dat het er allemaal heel spectaculair uitziet geeft de cheetah het vrij snel op en kunnen we een cheetah aanval nog niet aan ons lijstje toevoegen. En zo houden de dieren ons wel vaker voor de gek. Toen we zondag in het noorden aan het werk waren, viel één van de zebras die om ons heen scharrelden me op, aangezien ze een bloedende zak onder haar staart had hangen. We wisten we het zeker: deze zebra zou gaan bevallen! We gooide onze poep-schep-emmertjes en afstreeplijsten neer, ik rende naar de auto om de camera te halen en we gingen onder een grote boom zitten om onze eerste Afrikaanse bevalling te aanschouwen! Na een half uur was er nog weinig gebeurd, behalve dan dat wij al allerlei namen hadden verzonnen voor het nieuwe zebraatje en in ieder geval zeker wisten dat hij streepje voor streepje ter wereld zou komen (Flauw!!). Nadat we ons werk af hadden gemaakt en na nog meer wachten was er nog steeds geen nieuwe zebra ter wereld gekomen helaas! Later bleek via Kobus dat er iets niet helemaal goed is met mevrouw zebra, ze is inderdaad hoog drachtig, maar iets gaat er niet goed dus.
De afgelopen dagen wissen grauwe ochtend met veel regen en onweer elkaar af met warme middagen waarin het warmer dan ooit lijkt. Om acht uur ’s ochtends, als we al zo’n 2,5 uur op pad zijn, lopen we al puffend en zwetend in het veld rond. Dit mooie weer doet het park nog mooier maken dan dat het al is en we genieten dan ook keer op keer weer van onze dagelijkse ritjes. Op een middag rijden we in ´Leopard kloof´ een mooie kloof die zijn naam nog niet eer aan heeft gedaan, want de luipaarden laten nog op zich wachten. Voor ons duikt een jonge impala op van nog geen twee weken oud. Mammie impala en de rest van de kudde zijn we minuten eerder al gepasseerd en deze kleine jongen loopt niet echt terug in de goede richting. Opeens duikt er voor ons en voor de impala, een joekel van een olifant op. De jonge impala blijft bij het zien van de grote grijze dikhuid stokstijf staan en twijfelt schijnbaar nog tussen rennen of vrienden maken. Eén ding weten we in ieder geval zeker: dat is niet z´n moeder! Het levert weer wat mooie plaatjes op!
Maandagavond hebben we bezoek, en dat is voor deze contreien bijzonder. Ons bezoek was Kara, een Vlaamse gezellig meid die als ranger voor één van de lodges werkt. Ze is uiteindelijk wat later dan gepland, aangezien een olifant de weg naar ons huis blokkeerde. Tja, zo gaat dat hier! Het is leuk om elkaar wat beter te leren kennen dan het normale potje praat dat we vanuit de auto’s voeren als we elkaar tegenkomen in het park.
Het overige bezoek dat we aan huis krijgen is wat minder spraakzaam, maar blijft ons verrassen: Toen we dinsdag rond de lunch op kantoor aan kwamen vertelde Kobus ons dat er een mannetjes cheetah een impala aan het oppeuzelen was in onze tuin. We wisten niet hoe snel we aan onze weg naar huis moesten beginnen die we ondertussen kunnen dromen: hup de auto in, bij Main Gate pasjes laten scannen en zo het park uit, de provinciale weg richting Vaalwater op, na tien minuten er weer af om vervolgens 15 minuten over zandpaadjes naar East Gate te rijden, daar weer pasjes laten scannen en het park weer in, langs de kudu’s en waterbokken die langs de route wonen, over het water, die rot berg op en dan na uiteindelijk zo’n 45 minuten rijden we de weg naar het huis op. En inderdaad, vanaf ons terras, waar de buurman ons al op stond te wachten, zien we de cheetah en de opengereten impala onder één van de bomen liggen, op nog geen 5 meter afstand. Al hijgend en met een dikke buik hield hij ons in de gaten, maar toonde niet echt interesse, zoals Kobus ons al verzekerd had. We rijden uiteindelijk met de auto even om, zodat we het dier dichterbij kunnen zien met op de achtergrond het huis. NICE!!
Kortom, alles gaat goed, ook als het even wat rustiger is qua werk. We maken elke dag wel weer iets bijzonders mee en blijven genieten! Volgende keer weer nieuw Afrikaans lief en leed en een kijkje in de keuken van de Afrikaanse kerst!
Liefs! Anouk
Bedankt weer voor alle leuke reacties weer en het vertrouwen in mijn mogelijke carrière als schrijfster. Hierbij weer een nieuwe update van wat we de afgelopen week hebben uitgespookt.
Vorige week sloten we onderdeel ‘mest verzamelen’ af en begonnen we aan een volgend onderdeel waar ook een luchtje aan zit: poep tellen! Om inzicht te krijgen welke diersoorten en hoeveel van elke soort in bepaalde gebieden grazen, tellen we binnen plots van 100 x 100 m alle aanwezige poep en halen deze ook van de plots af. Na een aantal dagen komen we op dezelfde plots terug en tellen we opnieuw, om zo een ruwe indicatie te krijgen van wie er op de plots rond huist. Op woensdagochtend schuif ik de gordijnen open en zie ik dat waarschijnlijk Samson ons weer een bezoekje heeft gebracht; twee grote, nog na smeulende olifanten drollen liggen in de tuin, maar van Samson is geen spoor meer te bekennen. We rijden die ochtend naar het zuiden voor een ‘poep-tel-en-verzameldag’. Sinds dat deze plots zijn afgebrand is het aantal dieren hier toegenomen. De grote open vlakt die is ontstaan door de brand zorgt voor veiligheid en daarnaast groeit het gras na de brand extra snel waardoor veel dieren hier komen grazen. Wanneer we de plots op rijden worden we onderdeel van het schouwspel om ons heen: kraanvogels rennen bavianen achterna omdat ze hun eieren probeerden te pikken, een neushoorn familie geniet met hun brede lippen van het verse gras, een optocht gnoes trekt voorbij, hartebeesten beschermen hun jongen tegen nieuwsgierige zebra’s, etc. Deze dag in het zuiden is onze tweede dag poep tellen en verzamelen en de spierpijn van de dag ervoor is nog steeds voelbaar. Per dag doen we 3 plots van 100 x 100 m en als je nagaat dat op bijna iedere vierkante meter meerdere dieren (en diersoorten) poepen en gemiddeld 50 keutels per dier produceren, kan je je voorstellen dat je op een gegeven moment geen kniebuigingen meer kunt maken om alle mest in de emmertjes te verzamelen. Combineer dat met een open vlakte, een lekker warm zonnetje, een hoogte van 1600 m en zo´n 40 graden en je hebt onze typische werkdag! Aan het eind van de dag zien we er dan ook uit alsof we door een schoorsteen gekropen zijn: pikzwart, benen onder de splinters, kapsels op standje windhoos en een kudde vliegen achter ons aan omdat we zo lekker naar mest ruiken. Lange leve de bush! Gelukkig kunnen we er om lachen en rijden als beloning naar de Spar in Vaalwater om onszelf te trakeren op een lekker, maar vooral koud ijsje.
Ondanks dat we ons niet snel laten kennen en best houden van een beetje hard werken, kunnen we na deze twee dagen niet meer lopen van de spierpijn en besluiten we vrijdag vrij te nemen. Die ene dag worden er twee. We zijn namelijk afhankelijk van het maaiteam dat de plots maait, zodat wij de mest makkelijk kunnen verzamelen. Helaas ging de maaimachine op dag twee kapot, wat dan vervolgens vier dagen duurt voordat het überhaupt is doorgekomen bij het management team, laat staan wanneer hij gemaakt is. Maar goed, dat schijnt de Afrikaanse communicatie te zijn, iets waar we nog niet aan hebben kunnen wennen! Tijdens onze twee dagen rust, zit het weer niet mee. Het is grauw, grijs, het regent onophoudend en ik haal voor het eerst m´n sjaal maar eens te voorschijn. Op zaterdag doen we onze wekelijkse boodschappen in de Spar. We kunnen ondertussen feilloos alles vinden, hebben onze favoriete caissière en zijn al vriendjes met de managers. Op de terugweg , als we via East Gate het park in rijden richting huis, zien we plotseling een kudde gnoes en zebras voorbij stuiven. Vanuit het niets duikt één van de drie cheetahs op die we de laatste paar weken wel vaker zien op onze weg naar huis. Ondanks dat het er allemaal heel spectaculair uitziet geeft de cheetah het vrij snel op en kunnen we een cheetah aanval nog niet aan ons lijstje toevoegen. En zo houden de dieren ons wel vaker voor de gek. Toen we zondag in het noorden aan het werk waren, viel één van de zebras die om ons heen scharrelden me op, aangezien ze een bloedende zak onder haar staart had hangen. We wisten we het zeker: deze zebra zou gaan bevallen! We gooide onze poep-schep-emmertjes en afstreeplijsten neer, ik rende naar de auto om de camera te halen en we gingen onder een grote boom zitten om onze eerste Afrikaanse bevalling te aanschouwen! Na een half uur was er nog weinig gebeurd, behalve dan dat wij al allerlei namen hadden verzonnen voor het nieuwe zebraatje en in ieder geval zeker wisten dat hij streepje voor streepje ter wereld zou komen (Flauw!!). Nadat we ons werk af hadden gemaakt en na nog meer wachten was er nog steeds geen nieuwe zebra ter wereld gekomen helaas! Later bleek via Kobus dat er iets niet helemaal goed is met mevrouw zebra, ze is inderdaad hoog drachtig, maar iets gaat er niet goed dus.
De afgelopen dagen wissen grauwe ochtend met veel regen en onweer elkaar af met warme middagen waarin het warmer dan ooit lijkt. Om acht uur ’s ochtends, als we al zo’n 2,5 uur op pad zijn, lopen we al puffend en zwetend in het veld rond. Dit mooie weer doet het park nog mooier maken dan dat het al is en we genieten dan ook keer op keer weer van onze dagelijkse ritjes. Op een middag rijden we in ´Leopard kloof´ een mooie kloof die zijn naam nog niet eer aan heeft gedaan, want de luipaarden laten nog op zich wachten. Voor ons duikt een jonge impala op van nog geen twee weken oud. Mammie impala en de rest van de kudde zijn we minuten eerder al gepasseerd en deze kleine jongen loopt niet echt terug in de goede richting. Opeens duikt er voor ons en voor de impala, een joekel van een olifant op. De jonge impala blijft bij het zien van de grote grijze dikhuid stokstijf staan en twijfelt schijnbaar nog tussen rennen of vrienden maken. Eén ding weten we in ieder geval zeker: dat is niet z´n moeder! Het levert weer wat mooie plaatjes op!
Maandagavond hebben we bezoek, en dat is voor deze contreien bijzonder. Ons bezoek was Kara, een Vlaamse gezellig meid die als ranger voor één van de lodges werkt. Ze is uiteindelijk wat later dan gepland, aangezien een olifant de weg naar ons huis blokkeerde. Tja, zo gaat dat hier! Het is leuk om elkaar wat beter te leren kennen dan het normale potje praat dat we vanuit de auto’s voeren als we elkaar tegenkomen in het park.
Het overige bezoek dat we aan huis krijgen is wat minder spraakzaam, maar blijft ons verrassen: Toen we dinsdag rond de lunch op kantoor aan kwamen vertelde Kobus ons dat er een mannetjes cheetah een impala aan het oppeuzelen was in onze tuin. We wisten niet hoe snel we aan onze weg naar huis moesten beginnen die we ondertussen kunnen dromen: hup de auto in, bij Main Gate pasjes laten scannen en zo het park uit, de provinciale weg richting Vaalwater op, na tien minuten er weer af om vervolgens 15 minuten over zandpaadjes naar East Gate te rijden, daar weer pasjes laten scannen en het park weer in, langs de kudu’s en waterbokken die langs de route wonen, over het water, die rot berg op en dan na uiteindelijk zo’n 45 minuten rijden we de weg naar het huis op. En inderdaad, vanaf ons terras, waar de buurman ons al op stond te wachten, zien we de cheetah en de opengereten impala onder één van de bomen liggen, op nog geen 5 meter afstand. Al hijgend en met een dikke buik hield hij ons in de gaten, maar toonde niet echt interesse, zoals Kobus ons al verzekerd had. We rijden uiteindelijk met de auto even om, zodat we het dier dichterbij kunnen zien met op de achtergrond het huis. NICE!!
Kortom, alles gaat goed, ook als het even wat rustiger is qua werk. We maken elke dag wel weer iets bijzonders mee en blijven genieten! Volgende keer weer nieuw Afrikaans lief en leed en een kijkje in de keuken van de Afrikaanse kerst!
Liefs! Anouk
-
15 December 2011 - 13:41
Silvia:
Het houdt maar niet op!! Kan het nog mooier?! Prachtige plaatjes ook weer en hiermee kunnen we de storm en regen hier weer even trotseren! Ps Jij en bevallingen ? WIe had dat ooit gedacht?! -
15 December 2011 - 15:31
Marelle:
Geweldig daar hoe moet je ooit weer wennen hier dikke kus -
15 December 2011 - 17:32
Wim, Veronica,Michel:
Hoi Anouk!
Weer een mooi verhaal! Geniet ervan!
Van ons een fijne kerst , ver van huis maar met veel nieuwe vrienden begrijpen we.
Het aftellen is begonnen voor je maar als we zeggen.......Anouk tot volgend jaar lijkt het tenminste nog een lange tijd te gaan nietwaar!
Fijne jaarwisseling voor jullie allemaal daar ! -
15 December 2011 - 17:45
Jet En Marco:
hoi Anouk, leuk verhaal weer,hebben er zo een aardig beeld van hoe het er uitziet en hele mooie foto's, grtjes vanuit zeer natte winderig Brabant. -
16 December 2011 - 18:51
Manon:
Gaaaaaf! Ik begin onderhand een beetje bang te worden dat je niet meer terug komt..! Dat mag dan weer niet hoor! -
18 December 2011 - 17:32
Kayleigh:
Alweer zo'n prachtig verhaal, je maakt wat mee daar en naast een goede schrijfster ben je volgens mij ondertussen ook een aardig goede fotografe aan het worden! Geniet er nog van en alvast een hele fijne Afrikaanse kerst natuurlijk! Plezier xx -
18 December 2011 - 22:02
Talitha:
Weer een prachtig verhaal en fantastische foto's!! Je kan zo fotograaf worden!! Fijne kerstdagen, maak er een mooi Afrikaans feestje van!!
Liefs xx Talitha -
18 December 2011 - 22:07
Talitha:
Hoe is het trouwens met mevrouw zebra afgelopen???? -
20 December 2011 - 15:14
Carolien:
Ik denk dat ik maar even daar kom kijken of je niet onwijs aan het fantaseren bent! Dit kan toch niet allemaal waar zijn??
Maar ja, jij bent van het eerlijke soort dus geloof ik je maar..
Geniet van je droom en liefs
Carolien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
