Uitgebreide update!

Na zondag uitgezwaaid te zijn door pap, mam en Mirjam, een uur vertraging, een tussenstop op Cairo en nog eens 8 uur durende vlucht kwamen Irene en ik maandagmorgen aardig brak aan op het vliegveld van Johannesburg en werden we al helemaal niet blij van de rij die vervolgens bij de douane stond. Onze taxichauffeur die ons naar Welgevonden zou brengen, was een vriendelijke, oudere Zuid Afrikaan, die ons genoeg wilde vertellen over het land en alles wat we onderweg tegenkwamen. Het werd een bijzondere rit, mede doordat hij bijna 4 uur duurde, maar vooral omdat het onze eerste indruk van Afrika gaf! Aan het begin van onze rit, veranderde de mooie wijken rond Johannesburg en Pretoria al snel in een ruiger landschap met hier en daar wijken opgebouwd uit oa golfplaten. Na 150 km snelweg (links rijden!) gingen we de snelweg af om echt het binnenland in te gaan, waar we in twee uur tijd de laatste 70 km aflegden. Nadat we Vaalwater gepasseerd waren, het dorpje dat het dichts bij Welgevonden ligt en waar we dus onze dagelijks boodschapjes zullen gaan doen, kwam na 15 km eindelijk de hoofdingang van Welgevonden in zicht. Ik kreeg een beetje een Jurrasic Park gevoel toen we uiteindelijk door de hekken reden, maar dan aangekleed met Afrikaanse hutjes. Na de main gate ligt een mooie binnenplaats waar het kantoor van de parkmedewerkers is, de werkplaatsen voor alle jeeps, de tankplaats voor de jeeps, de toeristen ontvangen worden en er bevindt zich een kamp waar studenten en andere vrijwilligers verblijven die bijvoorbeeld een maand meehelpen met onderzoek in het park. Leuke mensen en ze beloofden dat we elkaar snel zouden zien op één van de bbq avonden. Ik voelde me een beetje beschaamd, aangezien wij in een villa-achtig huis midden tussen de beesten verblijven, daar beschikking hebben over een wasmachine, licht en warm water, en daarnaast ook nog eens eigen jeep krijgen. We zullen dus iets waar moeten maken! Uiteindelijk ook kennis gemaakt met André, conservation manager van het park , en onze contactpersoon vanuit Nederland. Dinsdag zouden we een rustdag krijgen, en woensdag krijgen we een cursus over het reilen en zeilen in het park, de veiligheid, het rijden in het park , etc. Ranger Cobus, die samen met zijn vriendin die achter de receptie werkt ook in ‘de villa’ woont, bracht ons vervolgens naar het huis. Nadat we ons bakkie van een monster van een jeep hadden volgeladen met de bagage mochten we achter Cobus in z’n jeep aanrijden, dwars door het park heen naar ons huis. Om op deze manier, dus van de hoofdingang naar het huis te komen, ben je ongeveer 1,5 uur onderweg. Je kan echter ook buitenom rijden en via de oostingang het park in om zo bij het huis te komen. Scheelt een uur tijd. Ik mocht er meteen aan geloven en mocht rijden (lees: links rijden met het stuur aan de rechterkant in een gammelende jeep over steile zandpaadjes vol met kuilen en rotsen. Maar we lieten ons niet kennen: Irene schakelde vanaf de passagiersstoel, ik stuurde, en zo ging het eigenlijk prima. Het park is simpelweg prachtig: de eerste nou misschien wel 20 minuten hebben we als twee kleine kinderen lopen juichen omdat we niet beseften waar we mee bezig waren en waar we in terecht kwamen. Het jeep rijden is één groot avontuur bijna onbegaanbaar zijn en stijl omhoog en naar beneden gaat. Ik weet nu al dat het auto rijden in Nederland erg saai gaat worden! Ik zal proberen binnenkort wat filmpjes te maken van de wegen waar we zoal over heen denderen, want dat geloof je gewoon niet! Na al wat gnoes en warthogs gezien te hebben kwam halverwege bij het moment supreme: een mannetjes olifant, wat zeg ik, een joekel van mannetjes olifant, met prachtige grote oren, en prachtige slagtanden stond in een prachtige groene vallei in zijn eentje, op zijn dooie gemakje een boomstronkje weg te knabbelen. Het slaaptekort in combinatie met de jubelstemming van ‘oh wat is het hier prachtig’ en de emotionele waarde van dat grote beest maakte het dat we allebei een traantje hebben moeten wegpinken. Gelukkig zweette we ons al helemaal de piep van de hitte en alle spanning in de jeep, dat Cobus vanuit de voorste jeep volgens mij niet doorhad dat we verwoest tranen i.p.v. zweetdruppels uit ons gezicht wrijfden! Door alle commotie helaas geen foto van de olifant in kwestie gemaakt, die we meteen maar Harry genoemd hebben (in het park bleek later dat hij bekend staat als Samson), maar Cobus vertelde later dat hij van de week nog in de tuin van het huis stond dus die foto volgt echt! Tien minuten later plus heel veel steile zandpaadjes later kwamen we bij het huis aan waar we de komende drie maanden zullen verblijven. Dit plekje is simpelweg niet te beschrijven, wat ik toch ga proberen door wat foto’s bij te voegen. Zowel wij als Cobus en zijn vriendin hebben een eigen kamer met badkamer, er is een grote zitkamer en een ruime kuiken van alle gemakken verzien, plus een terras wat het mooiste uitzicht heeft dat ik ooit gezien hebt. Daarnaast hangt er een soort van magische spanning, doordat er geen hek om het huis staat en je dus op je ontzettend op je hoede moet zijn van elke stap buiten de deur. Cobus is echter erg makkelijk, gooide ons meteen in het diepen qua jeep rijden in het park en laat ons ook vrij om in het huis te komen of om het te verlaten wanneer we willen, of het nou donker is of niet. Het enige dat ontbreekt in het huis is een vaatwasmachine! Gelukkig hebben ze daar ook iets op bedacht: elke ochtend komt er een Afrikaanse dame afwassen en onze bedden opmaken. Ik schaam me dood, het lijkt wel een hotel! Er is echter geen tv of internet in het huis plus je hebt geen bereik met je mobiele telefoon, maar dat hoort er gewoon bij! Bij het huis kregen we van Cobus nog even een cursusje 4 wiel aandrijving en wat te doen als we pannen hebben (deel 2 band verwisselen komt morgen, maar dat zien we nog niet zo zitten!). Dit belooft nog wat allemaal!
Voordat het donker werd zijn we met onze jeep die nu al heilig is het park via de oost ingang uitgereden om zo even in Vaalwater wat boodschappen te doen. Er zit een mooie Spar supermarkt waar alles verkrijgbaar is, van ketchup tot brood tot cornflakes, voor een schappelijke prijs. Terug bij de oostingang meteen vrienden gemaakt met de security ranger die daar de hele nacht op wacht blijft staan ivm stropers. Vervolgens mochten we tijdens het half uurtje terug naar het huis nog even genieten van wat impala’s en gnoes die voorbij trokken, en geloven we nog steeds niet dat dit nog maar het begin is. Er zijn zoveel mensen in mijn omgeving die enthousiast zijn (en dat is nog zacht uitgedrukt) over Zuid Afrika. En allemaal zijn ze het over één ding eens: je moet daar zijn voordat je dit gevoel begrijpt. En nu snap ik inderdaad wat ze bedoelen. Al zoekende naar woorden probeer ik te beschrijven hoe mooi en bijzonder het hier is, maar zelfs m.b.v. de foto’s kan ik nooit helemaal vertellen hoe wij hier nu rondlopen. Maar helaas pindakaas, ik blijf het toch de komende drie maanden proberen en neem jullie zo veel mogelijk mee op reis!!
Dinsdagochtend zijn we weer in onze ‘bakkie’ zoals ze onze jeep in het Zuid Afrikaanse noemen achter Cobus gereden naar de ingang in het zuiden van het park. Hier bevinden zich ook bepaalde gebieden waar we straks onze data moeten verzamelen. In de bijna een uur lang durende tocht zagen we meteen weer veel bezienswaardigheden: een grote olifanten bull, onze eerste rhino en cheetah inclusief jongen, de eerste grote savanna achtige gebieden vol met kuddes, een groep toeristen op zilvere glitterslippertjes en mochten we voor het eerst de 4 weel drive uitproberen omdat het toch nog ietsje slechter kon met de wegen! IN het zuiden was men druk bezig met het bouwen van een brug, een project dat Cobus coördineert, dus hier even rond gekeken te hebben gingen we in één jeep verder op weg naar het zuiden. Qua omgeving weer totaal verschillend, wat ook niet gek is in een gebied van 35.000 ha. De plots, gemaaide stukken van 100 x 100 meter die goed opvallen tussen het hoge gras, zullen we meerdere malen bezoeken om data te verzamelen. Helaas zijn die dingen levensgevaarlijk aangezien het hoge gras een favoriete schuilplek is van de leeuwen. Zeker toen we stopten bij een boom waar een flinke leeuw z’n nagels had geslepen werd weer duidelijk waar we mee bezig zijn. Even later stond er pal naast de weg een olifantenbeul, nog groter dan de twee die we tot nu toe hebben gezien, en Cobus liet ons zien hoe we kunnen zien dat het dier nerveus en oncomfortabel begint te worden. Opnieuw voel je je dan opeens helemaal niets meer.
Aan het eind van de ochtend waren we bij het kantoor en mochten we in André z’n dikke jeep met leren bekleding, mee, zodat hij ons kon laten zien welke plekken we moeten bezoeken en waar alles precies ligt. Onze onderzoeken zullen veel op de open vlaktes plaats vinden, die we tot nu toe nog weinig gezien hebben. De eerste was meteen m’n favoriet. We gingen de auto uit om ‘gewoon’’ even over de vlakte te lopen. Het voelde aan het begin behoorlijk ongemakkelijk om de veilig auto te verlaten, maar we vertrouwden André volledig, dus hup daar gingen we. In de verte zagen we bavianen spelen en ik hield een kudde gnoes die honderden meters ver stonden goed in de gaten. Andre stond ondertussen vrolijk met z’n neus in het gras, om de markeringen te zoeken die onze plots aangeven. Opeens, echt vanuit het niets, stond er achter ons, op een afstand van zo’n 50m een jonge olifanten beul die vrolijk op ons afgelopen kwam. André had hem ook niet gezien en die begon heftig met z’n armen te zwaaien en dominerend tegen hem te praten. Ondanks dat we alsnog erg interessant waren bleef hij op een redelijk veilige afstand, maar wat er dan door je heen gaat, als je op de grond zo dicht bij een wilde, enthousiaste olifant staat is niet voor te stellen. Maar het avontuur was nog niet voorbij: de mannen (de nieuwe onderzoeks manager die onlangs is aangenomen was ook mee op tocht) zaggen een python tussen het gras, niet zo ver bij ons vandaan. Het was een vrouwtje van zeker 3,5m lang. Uiteindelijk zijn we niet te dichtbij gekomen, maar ik kon de tekeningen op haar huid zien! Goed om te weten dat we daar dus ook voor op moeten passen! Toen we weer veilig in de auto zaten hebben kwamen we onderweg nog een kudde badende olifanten tegen, inclusief jongen, waardoor we onze route moesten omleggen en zeker een half uur kwijt warden. Maar goed, zo gaat het in Afrika nou eenmaal, en het mooie is: niemand heeft haast en daar beginnen wij ondertussen ook aan te wennen. De rest van de middag hebben we door het park gereden, waarbij het goed opletten was op alle tips die André ons gaf over hoe we op de dieren moeten reageren en daarnaast druk aantekeningen te maken op de kaart, zodat we alle wegen later zelf kunnen herkennen. Morgen hebben we een meeting met iedereen om ons onderzoek qua praktische zaken door te spreken en donderdag volgt te introductiecursus. Vrijdag zullen we dus echt gaan beginnen met ons onderzoek! We hebben ondertussen een planning gemaakt en begrijpen dat het door de immers grote afstanden erg hard werken wordt met lange dagen. Maar het is het allemaal waard, we zitten immers op het mooiste plekje op aarde :)!
Het kan wel weer een week duren voordat we weer achter de pc kruipen, even geduld dus voordat de volgende verhalen zullen verschijnen!!
Liefs xx!