On the move..

Hoi allemaal!
Allereerst twee huishoudelijke mededelingen: (1) Tijdens het herlezen van mijn vorige verhaal zag ik dat het boordevol zinsfouten/spelfouten staat, excuses daarvoor! Het zal wel door het enthousiasme komen! (2) Ik wil iedereen graag super bedanken voor de positieve reacties en individuele mailtjes. Helaas heb ik (nog) niet de tijd gehad om iedereen persoonlijk terug te mailen. In het kantoor maken we gebruik van een computer die door meerdere mensen in gebruik is en hebben we simpel alleen tijd voor zakelijke mailtjes richting universiteit of om een update te plaatsen op waarbenjij.nu. Maar super bedankt dat jullie allemaal zo meeleven, het wordt gewaardeerd!!
Nu verder met het avontuur: Vanaf woensdag hebben we zowaar een ritme in de dagen weten te creëren. Rond zes uur zijn we uit bed aangezien het bijna nog 45 minuten rijden is naar het kantoor en iedereen daar vaak vanaf 7uur al aanwezig is. De ochtenden brachten we dus door op kantoor om met André en Jonathan (de nieuwe onderzoek manager) rond de tafel te zitten en ons onderzoek te bespreken. In de praktijk blijken dingen toch anders te lopen hier, dus er moet het één en ander aangepast worden waar weer veel nieuwe vragen bij komen kijken. In ieder geval blijf ik geïnteresseerd in de invloed van nutriënten beschikbaar voor de dieren op hun verspreiding door het park. Donderdagochtend moesten we een Introductie cursus volgen, gegeven door de security mensen van het park, waarbij we een leuk Nederlands stel ontmoetten. Ze zijn de eigenaren van Kolodo Reserve, dat aan de zuidgrens met Welgevonden ligt. We kregen meteen een uitnodiging om komende maand eens langs te komen, om bijvoorbeeld te mountainbiken tussen de dieren door (de big five zijn daar niet aanwezig). De introductie cursus, zelf stelde niet veel voor, aangezien het veel gebaseerd was op het management van lodges en hoe je met je gasten om moet gaan als je tochten door het park houdt. De middagen gebruikten we om het park te verkennen en de plekken terug te vinden waar we met Cobus of André al geweest waren en waar we zelf de komende maanden aan de slag zullen gaan. We raken steeds meer thuis in het park en kunnen we sommige plekken al moeiteloos vinden. Verder genieten we nog steeds van elke boom en steen die we zien en zijn we telkens weer verrast als er wat dieren opduiken na een bocht of achter de bosjes. De dagen beginnen vaak bewolkt, maar rond het middaguur loopt het op tot een graadje of 30. Aangezien we het meeste van de tijd in de jeep doorbrengen is het prima uit te houden, maar straks als we veel uur in het veld doorbrengen zal het smeren worden! Donderdagmiddag reden we richting het noorden via een omweg wat niet duidelijk op de kaart aangegeven stond. Maar al snel zagen we dat het zo had moeten zijn, want een stuk verderop staat de mooiste en grootste olifantenbull die ik ooit gezien heb, zie foto’s. We kunnen alles wat we die ochtend geleerd hebben over de dieren en veiligheid meteen in de praktijk brengen dus! We doen ongeveer een half uur erover om het dier te benaderen en foto’s te maken en durven uiteindelijk op niet meer dan 5m afstand te passeren. Wat een joekel en wat bijzonder! Die olifanten blijven geweldig! Op de terugweg worden we nog meer verwend met een moeder neushoorn en jong en zien we onze eerste nijlpaarden!
Zaterdag hebben we even een rustdag ingepland en dat hebben we nodig! Alle indrukken, het intensieve kaartlezen en het vele rijden over slechte wegen al uitkijkend voor de wilde dieren, hebben hun tol geëist. We zijn vandaag uitgenodigd om het team van Gerhardt (onderzoeker en begeleider van de vrijwilligers) te komen versteken tijdens de plaatselijke ‘Poi-kie-kos’ contest, oftewel stoofpotjes wedstrijd! Op deze dag wordt er geld ingezameld voor de basisschool in Vaalwater. Het kantoorpersoneel deed ook mee met een team en we zien al snel dat we iets gemist hebben als zij in complete flinnstone outfits uit de auto’s stappen. En ook de plaatselijke dierenartsen hebben zich helemaal uitgedost, zelfs de servetjes hebben bloedspetters. Maar goed het gaat om de smaak van het stoofpotje toch?! Het terrein van een plaatselijke camping/bungalowpark veranderd al snel in één grote gezellige bbq plaats: er worden tenten op gezet, koolboxen en potjes uitgeladen en iedereen begint als een gek groenten en aardappels te hakken voor de stoofpotjes die vier uur rond een gezamenlijk vuur moeten pruttelen. In die vier uur leren we de vrijwilligers, onder wie een Nederlandse vrouw, goed kennen het klikt leuk. Verder leuk om alle gezinnen van het personeel van Welgevonden te ontmoeten en bijzonder om te zien hoe close the community hier is. Helaas vallen we niet in de prijzen, maar het was een erg gezellige avond. Woensdag zullen we de club opnieuw ontmoeten in het huis van Shaun, de grote baas van het park, aangezien hij een welkoms feestje geeft ter ere van Jonathan, de nieuwe vrijwilligers en Irene en mij.
Zondag beginnen we eindelijk met ons eigen onderzoek en staan we kwart over vijf op. We willen voor de ergste warmte klaar zijn en staan na ruim twee uur rijden in het noorden op de plots die Irene gaat gebruiken. Deze liggen vlak bij het oefenterrein van de security afdeling van het park, maar deze hebben alleen kruip-en-sluip oefeningen vandaag en hobbelen dus vrolijk om ons heen tussen het hoge gras door. Aangezien de plots die Irene gebruikt binnenkort gemaaid moeten worden heeft haar werk even prioriteit en zullen we de komende week al haar plots in het park bezoeken om vegetatie monsters ten nemen. Een hels karwei in de brandende zon, allerlei plots aflopen die een grootte hebben van 100x100m, maar rond 13.00 is het werk geklaard. We zijn simpel kapot! We zijn duidelijk nog niet gewend aan het vroege opstaan, het veldwerk en de hitte. De bewolkte ochtenden zijn namelijk voorbij, en rond tien uur loopt de temperatuur al richting 35 a 40 graden. Maar ons hoor je niet klagen, het betekent namelijk ook dat alle dieren voor pampus liggen en wij ongestoord ons werk kunnen doen!
In deze eerste week staat de teller al rond de 700 km! Reken maar uit hoeveel uur we dus al in de auto hebben gezeten als je bedenkt dat we gemiddeld 35 km/h in het park rijden!Ondertussen horen we er ook echt bij: we hebben een mooie sticker op de jeep gekregen met het logo van het park erop en daarboven in koeienletters RESEARCH, we kennen ondertussen de meeste rangers bij de verschillende ingangen van het park, zwaaien vrolijk naar iedereen die we tegen komen, nemen liftend personeel mee in ons bakkie en herkennen zelfs al wat (kuddes) dieren. Vorige week hadden we nog geen idee waar we terecht zouden komen, en kijk ons nu eens! Wat is Zuid Afrika toch fantastisch!
Liefs Anouk